Het Plan Pampus is de naam van een door het architectenbureau van Jaap Bakema in 1964-1965 gemaakt voorstel voor een stadsuitbreiding van Amsterdam. Het plan voorzag in een langgerekte eilandengroep die oostelijk van de stad in het IJmeer gebouwd had moeten worden en zich tot voorbij het eiland Pampus had moeten uitstrekken. In zekere zin kan het plan gezien worden als een voorloper van IJburg, maar waar dit aangeplempte stadsdeel slechts 18.000 bewoners herbergt voorzag het plan Pampus een huisvesting van 350.000 mensen

Het plan dat in 1965 werd bedacht, had als doel een nieuwe welvarende bevolking onder te brengen in een gebied dat, alhoewel niet ver van de stad gelegen, in de natuur zou liggen. Het idee was een langgerekte reeks eilanden, met de oude stad verbonden door een veertienbaans autosnelweg en een monorail in het IJmeer te leggen. Dit zou overigens in de plannen een kleiner waterplasje zijn dan vandaag, op de bouwtekeningen zijn de contouren van de nooit aangelegde Markerwaard te ontwaren. De bebouwing zou bestaan uit hoge woontorens om een zeer hoge woondichtheid te bereiken; door de oriëntering op het water en de omgeving zou de bebouwing toch niet als te versteend ervaren worden, in lijn met Le Corbusiers gedachten over de toren in het park als beste woonvorm.